Ramazan Günlüğü 7. Gün Heyecanı

Bugün 7 gün. Bir hafta çabucak geçti. Kendimi çok güçlü, sağlıklı görüyordum. Ama oruçlu olunca ne kadar zayıf, çaresiz olduğumu anladım.

Rabbimin merhametine ne kadar da muhtaçmışım. Rabbim, nimetlerini göndermese benim halim ne olur?

Rabbini tanımayan Firavun oruç tutmuş olsaydı büyük ihtimalle hatasını anlardı.

Başım gözüm dönerken biraz ferahlamak için balkona çıktım. Baktım, Necati birkaç çocuğu toplamış ,bizim balkona bakıyor.

“Ne oldu ?”diyebildim.

“Gel çabuk aşağıya!”

Tamam, geleyim de nasıl geleyim? Başım dönüp duruyor.

Benim oyalandığımı görünce Nesrin ince sesiyle bağırdı.

“Çabuk gel, abim bir şey söyleyecek.”

Muhakkak önemli bir şey söyleyecektir. Yoksa bu Ramazan’da Necati tutup da kolay kolay bize gelmez.

Yavaş yavaş aşağı indim. Asansöre özellikle binmedim. İnerken zınk diye duruyor. Sağlam insanı hasta ediyor.

Aşağı inince heyecanlı gruba yaklaştım.

“Ne oldu ki?”

Necati sevinçle atıldı:

“Bir şiir uydurdum.”

Meraklandım. “Söyle bakalım.”

Necati’ye söylemiştim ama baktım bütün çocuklar birden söylüyor, şaşırıp kaldım.

“Oruçluyum; acizim, zayıfım.

Vazifem; Beni yaratan Rabbime kul olmaktır.”

Vay be! Ne güzel söylüyorlardı. Ben de başımın gözümün dönmesini unutup onlara katıldım.

“Oruçluyum; acizim, zayıfım.

Vazifem; beni nimetlerle besleyen Rabbime kul olmaktır.”

Çizen: Hatice VANLI