Yalnız Kuş

Kar,gecenin siyahlığı içinde dantel dantel süzülerek iniyordu.Hava buz kesmişti. Ara sırabacaları,yüksek ağaçların dallarını kollayan bir rüzgar,beyaz saman parçaları gibi  harman yerine çevirircesinesavuruyordu kar tanelerini.Caddelerde artık kimsecikler görünmüyordu.Bir kaç kişi acele acele, telaşla düşmemeyedikkat ederek,sendeleyerek evlerinin yolunu tutmuşlardı.

Artık caddelerde yanan sokak lambaları kaldırımlardaki iriliufaklı süs bitkileri ve bir iki satıcı,işportacı dışında kimsecikler yoktu.Saatler ilerledikçe kar,hızınıartırdı.Caddeler,sokaklar,parklar ve evlerin üstü beyaz bir örtüyle kaplanmıştı.Gecenin gittikçe ıssızlaşan karanlığında ve sessizliğinde minik bir kuş bir evin balkonuna  sığınmış ürkek ve çaresiz bakışlarla çevreyi seyrediyordu. Kar her yeri  bir yorgan gibi  kapattıkça  artık onun dünyasına da kara bir örtü iniyordu.Açlık ve ölüm örtüsü...Kaç saattir yem bulamamıştı.Açlıktan gözlerinin feri gidiyor,bacakları titriyordu.Tüyleri bile artık kendisini ısıtamaz olmuştu.Bir uyuşukluk yavaş yavaş vücudunun her tarafına ağır ağır çöken bir uyku gibi yayılmaya başlamıştı.Ne yapacaktı,nereye sığınacaktı?Geçmiş günler bir film şeridi gibi gözünün önüne geldi.Annesi ve kardeşlerini hatırladı.Yuvadan uçup dağılmazdan önce güzel günler geçirmişti.İlk baharı,çiçekleri bitmeyen bir yazı bereket dolu hasat mevsimi son baharı düşündü.Herkesi ısıtan ve ışıtan güneş,saatler boyu tepelerinde gülümserdi.Bazen yakıcı olurdu ama bu soğuktan daha beter ve dayanılmaz değildi.Kışve soğuk herkes gibi kendisinin de içine,ta iliklerini işliyordu.Balkonun penceresinden bir  ara içeriye baktı.Odanın tul perdesinin arkasında belli belirsiz dolap,masa ve iki çocuk görünüyordu.Sıcak ortamda çocuklar şen ve neşe dolu halleriyle bazen sessizce bir şeylerle meşgul oluyorlar,bazen yüksek sesle kavga eder gibi  bağırıp çağırıyorlardı.Yine de mutlu olmalıydılar.Anneleri,babaları yanlarındaydı.Acıktıklarında yemeklerini verirler,üşüdüklerinde sobalarını yakarlar ve onların ısınmalarını sağlarlardı.Ama kuşların anne ,babaları ve kardeşleri yoktu.Çünkü belli bir aşamadan sonra herkes başını alıp yuvadan uçup giderdi. “Keşke dünyaya bir kus olarak değil de bir insan olarak gelseydim.Acaba daha güzel mi olurdu?İnsanlar basit kuş olmayıp da insan olarak yaratılmış olmanın kıymetini biliyorlar mıydı acaba?”,diye içinden geçirdi yalnız kuş.Daha fazla sorgulayamadı bu konuyu.Çünkü soğuk,minicik beynini de uyuşturmaya başlamıştı sanki.Karnının doyması lazımdı.Sıcak bir yuvaya,bir kuytu yere sığınması ve ısınması lazımdı.Kıştan sonra gelecek ilk bahara yetişmesi lazımdı.Çiçekleri,böcekleri,yeşillikleri özlemişti.Masmavi gökte pır pır döne döne uçmayı özlemişti.Ama ilkbahar ne de çok uzaktaydı.Baharı düşündükçe içini bir sıcaklık kaplamıştı sanki. “Ah bir çıkabilsem ilkbahara” dedi.Billur mavisi gökyüzünde,kanatları yoruluncaya kadar dağ dere,tepe demeden uçmak…ne güzel bir şey.Bir çeşme basına konup kana kana,yudum yudum su içip hararetini söndürmek,serin gölgeli ağaçların dallarında biraz serinleyip,dinlendikten sonra tekrar havalanıp alabildiğine uzaklara,ufuklara doğru kanat çırpmak,ne güzel bir şey.Ah gelir miydi o günler tekrar?Görecek miydi acaba o güzel günleri?Bütün bunları düşünürken, vücudu rahatlamaya, kalbindeki atışların temposu düşmeye başlamıştı. Hayaller sanki bir ninni gibi gelmişti ona. Tatlı bir uyku rehaveti,annesinin sıcak kanatları gibi sarmalamıştı her yerini.Ne güzeldi  bir annenin kanatları altında korkusuzca,güzel güzel uyumak.Bir an kendisini annesinin kanatları altında,karnı doymuş bir şekilde düşündü. “Anneciğim… Güzel anneciğim” diye mırıldandı içinden. Neden sonra kendisini sıcak,ılık,sessiz bir uykunun bağrına bıraktı.Artık hiç ama hiç üşümüyordu.………………..Ertesi sabah balkona kartopu yapmak için çıkan evin iki çocuğundan küçük olanı, balkonda minik bir kuş cesedi gördü.Boynunu göğsüne doğru bükmüş, kanatlarını yummuş öylece kaskatı halde karlar üzerinde bir biblo gibiduruyordu.Gözleri  açıktı ve sanki gelecek baharı bekliyordu...

Yazar: Sefer AKGÜL