Ramazan Günlüğü 13. Gün Heyecanı

Dün hastaydım ama bugün çok şükür kendimi daha iyi hissediyorum. Bugün öğlede Irak’lı arkadaşım Doa evimize geldi. Aşağıdaki zillerin hangisinin bizim olduğunu bilmiyor.

Tabiî ki rastgele bütün zillere basmış.Bu arkadaşlarım yüzünden komşularla kötü olmayız inşaallah..

Doa’nın bir kardeşi oldu. Fakat bir hastalıktan dolayı annesiyle kardeşi hastanede yatıyordu. Annem de “Evladım, annenle kardeşin gelince bana haber ver” demişti.

Doa da annesiyle kardeşinin hastaneden çıktığını anneme haber vermek için gelmiş.

Iraklı arkadaşlarımı hep kollamaya çalışıyorum. Onların zaten vatanları yok, malları yok, sevdiklerinden ayrılmışlar. Aynı Mekke’den Medine’ye göç eden muhacirler gibi. Eee onlar Muhacir olunca biz de Ensar oluyoruz. Medineliler hicret eden Muhacirlerle kardeş olmuşlar, gönüllerini açmışlar, mallarından vermişler, onları koruyup gözetmişler.

Biz de o iyi kalpli Medine’li Ensarlar gibi oluruz inşaallah.

Öğleden sonra Doa’nın annesine hem geçmiş olsun hem de gözün aydın demeye gittik. Kardeşi küçücük, pırıl pırıl gözlü, esmer bir bebek.

Bebek bile olsa ona saygı duydum. Peygamberimiz(asm) de Arap olduğu için Arap milletine karşı içimde hep bir hürmet hissi var.

Annem zarfa koyduğu parayı bebeğin kundağına yerleştirdi.

Biraz oturduktan sonra annem Doa’ya Irak’lı çocukları bu akşam iftara almak istediğini söyledi. Çağırma işini de Doa’yla kardeşi Sema yapacaktı.

İftara yakın Süleyman, Doa, Sema, Nada, Cazi, Cumana, Safana Meryem, Hind, Nur, Amir ve adını bilmediğim başka çocuklar geldi. Doa çok heyecanlı gözüküyordu.

Salona oturunca Doa mutfaktan annemi çağırttı ve kendi yazdığı bir şiiri okudu:

Biz Iraklı

Onlar Suriyeli

Siz Türkiyeli

Biz Muhacir

Siz vatanlı.

Ama ne çıkar bundan.

Hepimizin Rabbimiz bir

Malikimiz bir

Halikımız bir

Bir… Bir… bine kadar bir… Bir…

Dinimiz bir,