Papatyalar

Osman, okuluna her zaman yürüyerek gidiyordu. Okulu yakındı ama yanlız gittiği için canı çok sıkılıyordu. İşte o gün de sırtına çantasını almış ayaklarını bir oraya bir buraya vurarak yürüyordu. Yolu yarılamak üzereydi ki inceden bir ses duydu. Etrafına baktı kimsecikler yoktu. Emin olmak için durakladı ve aynı sesi tekrar duydu. ''ah ah'' diye bir inleme sesi geliyordu.

Osman kaldırımın kenarında bulunan bodur çam ağacının yanına doğru eğildi. Ağacın etrafı beyaz ve sarı papatyalarla doluydu. Hepsi birbirinden güzeldi. Ama biraz uzağında büyük bir papatya ve yanında da daha yeni yeni açmaya çalışan küçük bir papatya vardı.

Biraz daha dikkatli baktı. Büyük papatya anne, yanındaki küçük papatya da yavrusu olmalıydı diye düşündü. İyice eğilince sesin yavru papatyadan geldiğini duydu. Kollarını açmaya çalışırken taşın arasına sıkışmış olan yaprağını kurtarmaya çalışıyor ve canı yandığı içinde;

- "Ah ah" diye sesler çıkartıyordu.

Osman:

-"Vah zavallı papatyam,"dedi. Annesi de ona fazla yakın olmadığı için yardım edemiyordu.

Osman yavru papatyaya o küçük elleriyle yavaş bir şekilde yardım etti ve yaprağını taşın arasından kurtardı. Yavru papatya ve annesi ona teşekkür eder gibi yüzlerini Osman'a döndü ve tebesüm ettiler.

Osman:

-Allah'ım ne güzel yaratmışsın herşeyi. Toprağa bakıyorum kahverengi ama şu papatyalar renk renk.

"Ya bizim okulun bahçesindeki güller kırmızı, pembe, beyaz çeşit çeşit hepsi.

Nerden bulurlar toprağın içindeki bu renkleri. Nasıl da güzeller. Güzel Allah'ım her şeyi ne kadar da güzel ve zarif yaratmışsın,"diyerek papatyaların yapraklarını küçük parmaklarıyla okşadı.

O anda Allah'ı zikrettiği ve O'nun güzelliklerini gördüğü için onu resimleyen meleklerden habersizdi. Sonra ayağa kalkıp yoluna devam etti. Bu yolu her sabah gidip gelirdi ama yolun bu kadar güzel olduğunu hiç fark etmemişti. Artık hergün sıkıla sıkıla gittiği okul yolu bundan sonra onun için mutluluk ve tefekkür yolu olmuştu.